Güzel Oğlum benim; Bitti Diyorlar…Masalınız Bitti…gelmeyecek o diyorlar…anla artık diyorlar…oysa şimdi kapı çalınsa…ben baksam balkondan; kapıda sen; hiç şaşırmam biliyor musun…hiiççç. Koşarak inerim merdivenleri, ciğerimin ta içine…sensiz kanayan yaramın ta üstüne bastırırdım seni. Öyle öperdim ki yanaklarından…öyle sarılırdım ki… belki “canımı acıtıyorsun” derdin…Niye çalmıyorsun kapıyı Can…niye duymuyorum senin ayak seslerine eşlik eden nefesini … “geliyolum” diye bağırmanı…
Tatlı oğlum benim; akıp geçtiğinden telafi edilmeyecek tek şey zamanın “geçme , dur zaman ! o kadar güzelsin ki…” denilen anlarının; senin yaşadığın, seninle yaşadığım zamanlar olduğunu, senin vefatından sonra anlamanın canımı nasıl yaktığını bilemezsin.
İçinde dönüp durduğumuz büyük koşuşturma, sanki neye yarayacaksa birilerine, bir şeylere yetişmek için gösterdiğimiz dinmeyen telaş içindeki günlük hayatın kargaşasında, bu gerçeği sevdiğin birini kaybedince anlamak ne kadar da yürek yaralayıcı…ne kadar da kahredici, bilseydin?
Sen yaşarken yavrum, ben mi görmedim…görmek istemedim…ben mi dikkat etmedim etrafımdaki o sesiz matemlerin tınılarını… o kaybedişlerin yalnızlığını bu şehirde.
Senin yokluğunu şairin “ ….ben artık kalabalık şehirler kadar yalnızdım..” dizeleriyle sana anlatamayacak olmam nasıl da kanatıyor, vefatınla kalbimde açılan hiç kabuk bağlamadan kanayacak o derin…o dilsiz yarayı bir bilsen yavrum.
Şimdi biliyorum yavrum, elimde biriktirmiş olduğum tüm zamanların tek bir Eylül’ü kaldı. Rüzgarı üşütmüyor… güneşi yakmıyor… ama hayır, hayır zaman… durdu yokluğunda.
Demişler ki “bir yaran olmamışsa, bir yarayı saramazsın!” . İnan güzel oğlum benim, her yara bir hikayedir. Bu site de senin kabuk bağlamayacak yaran; hikayen bilsin diyedir .